De zorg zou dichter bij de mensen komen, er zouden minder regels komen en de mensen minder administratieve lasten. Dat is wat de staatssecretaris ons vertelde. En zijn mooiste belofte: “We gaan minder in systemen denken maar aan mensen.
Inmiddels zijn we erachter dat dit gewoon niet waar is. De uitbetalingen bij de SVB zijn ronduit dramatisch door falende systemen en de staatssecretaris blijft maar vasthouden aan zijn eigen cijfers. Nee alle INGEVOERDE declaraties worden keurig op tijd betaald. Maar dat er nog 100den ergens in een postzak liggen dat wordt nog steeds vergeten. Twitter loopt ervan over. Inmiddels komt debat nummer 4 over dit onderwerp.
De eigen bijdrage is inmiddels torenhoog en mensen raken nog verder in de problemen. Zo kan ik de gezondheidszorg ook goedkoper maken, maar intussen raakt de zorg voor mensen thuis echt in gevaar. Trouwe hulpverleners die ermee stoppen omdat ze niet uitbetaald krijgen. En de mensen zelf weten ze geen raad meer, omdat de eigen bijdrage zo hoog is dat ze eigenlijk nog zelf erbij moeten gaan werken. Maar dat kunnen ze gewoon niet.
Maar de bemoeizucht neemt ook hand over hand toe. Ik kan dat het best vertellen aan de hand van dit verhaal.
Er is een gezin met 6 kinderen. Helaas was één kind chronisch ziek en rolstoelafhankelijk. Dit kind heeft 24/7 zorg nodig, zeker al vanwege het feit dat alles via het infuus toegediend moet worden. Voorheen lag dit kind heel veel in het ziekenhuis. De moeder ondekte dat het voor iedereen heel veel beter was als zij alle zorg zelf deed. In eerste instantie zeker voor het zieke kind omdat hij zoveel angst voor verpleegkundige en artsen had gekregen dat hij niemand meer aan zijn bed toeliet. Maar in de tweede plaats ook voor haar gezin. Zo kreeg het gezin meer privacy en vooral de vrijheid was van enorm groot belang voor alle kinderen . Zelfs kon het gezin 1x per jaar op vakantie om zo eens echt samen wat tijd door te brengen en ondanks dat de infuuspaal met 4 pompen trouw bij de tent stond en de vele zorg door ging, konden ze zo 1x per jaar toch van elkaar genieten. Broodnodig.
Papa had ook wat van de zorg geleerd en af en toe kon mama zo ook wat dingen doen. Soms moet er namelijk ook met andere kinderen belangrijke dingen gedaan worden. Het gezin draaide uitstekend. Moeder wordt nu betaald uit het PGB omdat er gewoonweg niet meer gewerkt kon gaan worden. Zo kon het gezin de vele extra kosten opvangen. Dubbele woonlasten, extra benzinekosten en parkeerkosten, de extra belastingkosten op de iets te oude auto, die daarom niet eens aangepast kon worden. De hoge energierekening omdat de wasmachine heel vaak extra moest draaien door het vele extra beddengoed van de zieke zoon. Extra veel kleding en ga zo maar door. Nee het was absoluut geen vetpot, maar het gezin kon nu tenminste een beetje leven.
Moeder had ook het hele dossier van het kind in het hoofd zitten en door vele overleg met artsen kon het kind heel vaak uit het ziekenhuis blijven. Even een mail en de arts gaf door wat moeder nu het best kon toedienen. De vele antibiotica kuren via infuus konden daarom thuis. Moeder regelde alles zelf en dat was gewoon makkelijk. Af en toe via CIZ een nieuwe indicatie aanvragen. Gelukkig mocht je dit schriftelijk doen. En bij CIZ belde ze steeds keurig op en indiceerde goed. De laatst indicatie vond de mevrouw wel erg ingewikkeld. Maar gelukkig hadden we beelden van nieuwsuur en zo kon ze duidelijk een beeld krijgen van de zorg thuis. Ze was onder de indruk.
Fijn dat je niemand verantwoording hoefde af te leggen waarom je gekozen had om alles zo te doen. Te vaak heeft deze moeder dit al moeten doen. Zelfs openbaar op social media wordt ze veroordeeld hiervoor, want stel dat ze uitvalt. Dat dat is geregeld daar heeft uiteindelijk niemand mee te maken. Gelukkig begrijpen de artsen van het kind het maar al te goed en daar vindt het gezin de broodnodige steun. Begrip. Dat is vaak was te wel kunnen gebruiken.
En alles liep op rolletjes.
Tot 2015 de staatssecretaris besloot om alles te wijzigen. Het kind ging naar de IKZ groep (intensieve kindzorg) De zorgverzekeraar nam het PGB over. In eerste instantie verliep dit moeizaam. Uitbetalingen bleven uit en het gezin kwam in problemen. Steeds opnieuw liepen ze financieel achter de feiten aan. Gelukkig lijkt dat probleem nu bij de zorgverzekeraar opgelost.
Maar de staatssecretaris wil nog meer. Een zorgcoördinator voor de IKZ groep. Er zijn mensen (zeer veel begrip hiervoor) die wat wegwijs gemaakt willen worden in het bureaucratisch gedrocht dat zorgland heet. Maar wat schertst nou de moeder haar verbazing. Dit wordt verplicht voor de hele IKZ groep. Waarom nou verplicht? Alles loopt nu toch soepel? Moet ze nou weer uitleggen waarom ze zaken zo geregeld heeft? Moet ze nu weer aanhoren hoe zorgland eruit ziet? En dat terwijl moeder zelf iedereen uit kan leggen hoe de regels en wetten zijn en dit zelfs vaak ook uit moet leggen aan instanties. Waarom verplicht?
Moeder kreeg alweer de reactie dat er zorgprofs denken dat het nooit geen kwaad kan. Nee dat zal wel niet. Zeker net als het feit dat ze voor een operatie aan de blaas van haar zoon eens met de psycholoog moest gaan praten.
Nou moeder heeft nog nooit zo’n belachelijk gesprek gehad. Maar mevrouw u moet er dan wel 1x per nacht uit hoor. Nou kom maar op met die operatie dan want 1x per nacht is toch een schijntje buiten de nu 5x per nacht. Zo denken de zorgprofessionals dus dat ze je helpen, maar in feiten werd de moeder alleen maar geïrriteerd omdat ze voor de zoveelste keer moest uitleggen welke zorg thuis allemaal geleverd wordt. De volgende vraag die dan ook altijd volgt is:” Maar mevrouw, u doet toch wel erg veel zelf. Houdt u nog wel tijd over voor uzelf?” En dan komt irritatie nummer 2 al naar boven in dat zelfde gesprek.
Maar wat wil van Rijn nu. Naar aanleiding van een rapport van thuiszorgorganisaties en nog wat organisaties die met intensieve kindzorg te maken hebben, wil de staatssecretaris een zorgcoördinator inschakelen. De moeder ziet de bui alweer hangen. Weer diezelfde gesprekken en weer uitleggen waarom ze de zorg zelf doet. En weer alle clichés verdedigen. Nee wordt er alweer gesuggereerd door anderen. Zo moet de moeder het niet zien. Nee zo moet de moeder het nooit zien, maar zo loopt het al jaren. Waarom mag de moeder niet zelf regelen hoe de zaken thuis geregeld worden. En net als voorheen de indicatie gewoon schriftelijk opsturen en daarna de punten zakelijk bespreken.
Weer iemand die je alles uit moet leggen. En dat terwijl juist de eigen artsen het zo goed begrijpen na al die jaren.
Dat er mensen zijn die het heel fijn vinden dat er mensen meekijken, dat is zo fijn. Heel goed geregeld voor hen die het nodig hebben. Maar heel veel mensen vinden het ook heel fijn en zijn zeer goed in staat om alles zelf te runnen. Laat die mensen in hun eigen waarde en leg ze geen dingen op.
De zorg gaat momenteel ten onder aan regel- en bemoeizucht. Controleren tot en met. Van protocollen tot aan zorgcoördinators. Hoezo denken in mensen...
Inmiddels zijn we erachter dat dit gewoon niet waar is. De uitbetalingen bij de SVB zijn ronduit dramatisch door falende systemen en de staatssecretaris blijft maar vasthouden aan zijn eigen cijfers. Nee alle INGEVOERDE declaraties worden keurig op tijd betaald. Maar dat er nog 100den ergens in een postzak liggen dat wordt nog steeds vergeten. Twitter loopt ervan over. Inmiddels komt debat nummer 4 over dit onderwerp.
De eigen bijdrage is inmiddels torenhoog en mensen raken nog verder in de problemen. Zo kan ik de gezondheidszorg ook goedkoper maken, maar intussen raakt de zorg voor mensen thuis echt in gevaar. Trouwe hulpverleners die ermee stoppen omdat ze niet uitbetaald krijgen. En de mensen zelf weten ze geen raad meer, omdat de eigen bijdrage zo hoog is dat ze eigenlijk nog zelf erbij moeten gaan werken. Maar dat kunnen ze gewoon niet.
Maar de bemoeizucht neemt ook hand over hand toe. Ik kan dat het best vertellen aan de hand van dit verhaal.
Er is een gezin met 6 kinderen. Helaas was één kind chronisch ziek en rolstoelafhankelijk. Dit kind heeft 24/7 zorg nodig, zeker al vanwege het feit dat alles via het infuus toegediend moet worden. Voorheen lag dit kind heel veel in het ziekenhuis. De moeder ondekte dat het voor iedereen heel veel beter was als zij alle zorg zelf deed. In eerste instantie zeker voor het zieke kind omdat hij zoveel angst voor verpleegkundige en artsen had gekregen dat hij niemand meer aan zijn bed toeliet. Maar in de tweede plaats ook voor haar gezin. Zo kreeg het gezin meer privacy en vooral de vrijheid was van enorm groot belang voor alle kinderen . Zelfs kon het gezin 1x per jaar op vakantie om zo eens echt samen wat tijd door te brengen en ondanks dat de infuuspaal met 4 pompen trouw bij de tent stond en de vele zorg door ging, konden ze zo 1x per jaar toch van elkaar genieten. Broodnodig.
Papa had ook wat van de zorg geleerd en af en toe kon mama zo ook wat dingen doen. Soms moet er namelijk ook met andere kinderen belangrijke dingen gedaan worden. Het gezin draaide uitstekend. Moeder wordt nu betaald uit het PGB omdat er gewoonweg niet meer gewerkt kon gaan worden. Zo kon het gezin de vele extra kosten opvangen. Dubbele woonlasten, extra benzinekosten en parkeerkosten, de extra belastingkosten op de iets te oude auto, die daarom niet eens aangepast kon worden. De hoge energierekening omdat de wasmachine heel vaak extra moest draaien door het vele extra beddengoed van de zieke zoon. Extra veel kleding en ga zo maar door. Nee het was absoluut geen vetpot, maar het gezin kon nu tenminste een beetje leven.
Moeder had ook het hele dossier van het kind in het hoofd zitten en door vele overleg met artsen kon het kind heel vaak uit het ziekenhuis blijven. Even een mail en de arts gaf door wat moeder nu het best kon toedienen. De vele antibiotica kuren via infuus konden daarom thuis. Moeder regelde alles zelf en dat was gewoon makkelijk. Af en toe via CIZ een nieuwe indicatie aanvragen. Gelukkig mocht je dit schriftelijk doen. En bij CIZ belde ze steeds keurig op en indiceerde goed. De laatst indicatie vond de mevrouw wel erg ingewikkeld. Maar gelukkig hadden we beelden van nieuwsuur en zo kon ze duidelijk een beeld krijgen van de zorg thuis. Ze was onder de indruk.
Fijn dat je niemand verantwoording hoefde af te leggen waarom je gekozen had om alles zo te doen. Te vaak heeft deze moeder dit al moeten doen. Zelfs openbaar op social media wordt ze veroordeeld hiervoor, want stel dat ze uitvalt. Dat dat is geregeld daar heeft uiteindelijk niemand mee te maken. Gelukkig begrijpen de artsen van het kind het maar al te goed en daar vindt het gezin de broodnodige steun. Begrip. Dat is vaak was te wel kunnen gebruiken.
En alles liep op rolletjes.
Tot 2015 de staatssecretaris besloot om alles te wijzigen. Het kind ging naar de IKZ groep (intensieve kindzorg) De zorgverzekeraar nam het PGB over. In eerste instantie verliep dit moeizaam. Uitbetalingen bleven uit en het gezin kwam in problemen. Steeds opnieuw liepen ze financieel achter de feiten aan. Gelukkig lijkt dat probleem nu bij de zorgverzekeraar opgelost.
Maar de staatssecretaris wil nog meer. Een zorgcoördinator voor de IKZ groep. Er zijn mensen (zeer veel begrip hiervoor) die wat wegwijs gemaakt willen worden in het bureaucratisch gedrocht dat zorgland heet. Maar wat schertst nou de moeder haar verbazing. Dit wordt verplicht voor de hele IKZ groep. Waarom nou verplicht? Alles loopt nu toch soepel? Moet ze nou weer uitleggen waarom ze zaken zo geregeld heeft? Moet ze nu weer aanhoren hoe zorgland eruit ziet? En dat terwijl moeder zelf iedereen uit kan leggen hoe de regels en wetten zijn en dit zelfs vaak ook uit moet leggen aan instanties. Waarom verplicht?
Moeder kreeg alweer de reactie dat er zorgprofs denken dat het nooit geen kwaad kan. Nee dat zal wel niet. Zeker net als het feit dat ze voor een operatie aan de blaas van haar zoon eens met de psycholoog moest gaan praten.
Nou moeder heeft nog nooit zo’n belachelijk gesprek gehad. Maar mevrouw u moet er dan wel 1x per nacht uit hoor. Nou kom maar op met die operatie dan want 1x per nacht is toch een schijntje buiten de nu 5x per nacht. Zo denken de zorgprofessionals dus dat ze je helpen, maar in feiten werd de moeder alleen maar geïrriteerd omdat ze voor de zoveelste keer moest uitleggen welke zorg thuis allemaal geleverd wordt. De volgende vraag die dan ook altijd volgt is:” Maar mevrouw, u doet toch wel erg veel zelf. Houdt u nog wel tijd over voor uzelf?” En dan komt irritatie nummer 2 al naar boven in dat zelfde gesprek.
Maar wat wil van Rijn nu. Naar aanleiding van een rapport van thuiszorgorganisaties en nog wat organisaties die met intensieve kindzorg te maken hebben, wil de staatssecretaris een zorgcoördinator inschakelen. De moeder ziet de bui alweer hangen. Weer diezelfde gesprekken en weer uitleggen waarom ze de zorg zelf doet. En weer alle clichés verdedigen. Nee wordt er alweer gesuggereerd door anderen. Zo moet de moeder het niet zien. Nee zo moet de moeder het nooit zien, maar zo loopt het al jaren. Waarom mag de moeder niet zelf regelen hoe de zaken thuis geregeld worden. En net als voorheen de indicatie gewoon schriftelijk opsturen en daarna de punten zakelijk bespreken.
Weer iemand die je alles uit moet leggen. En dat terwijl juist de eigen artsen het zo goed begrijpen na al die jaren.
Dat er mensen zijn die het heel fijn vinden dat er mensen meekijken, dat is zo fijn. Heel goed geregeld voor hen die het nodig hebben. Maar heel veel mensen vinden het ook heel fijn en zijn zeer goed in staat om alles zelf te runnen. Laat die mensen in hun eigen waarde en leg ze geen dingen op.
De zorg gaat momenteel ten onder aan regel- en bemoeizucht. Controleren tot en met. Van protocollen tot aan zorgcoördinators. Hoezo denken in mensen...